Net zoals heel wat anderen heb ook ik me in die eerste lockdown-weken als verlamd gevoeld. Het omgaan met de afzondering en het niet-weten confronteert ons en masse met een gevoel van kwetsbaarheid en onveiligheid. Onze hardnekkigste patronen – vluchtgedrag (werk, drank, suiker, …), erbij willen horen, gezien willen worden, vals verantwoordelijkheidsgevoel, claimen door controle, het ‘zorgen voor anderen’-syndroom, … – worden door de lockdown immens uitvergroot.

Rustig worden en bij jezelf blijven is de boodschap. Dan komt er ruimte. Voor oplossingen, voor kansen, voor creativiteit, voor creatie, … Van binnen uit naar buiten. Dat voelt enorm krachtig. Er ontstaat opnieuw verbinding. Vanuit verbinding met jezelf krijg je opnieuw verbinding met de anderen.

Maar, dat rustig worden, dat stil vallen, dat bij jezelf blijven, … hoe doe je dat? Dat, lieve mensen, is wat je te doen staat: ontdekken hoe je dichter bij jezelf komt. Dat is wat ik denk dat ‘het Leven’ is. Leren jezelf met al je goede en minder goede gedachten en eigenschappen erkennen, aanvaarden, er oke mee zijn.

Mindfulness, wandelen in de natuur, authentiek zingen, familieopstellingen, psychotherapie, mediteren, mantra’s, meditatief schilderen, yoga, … er zijn duust-en-één manieren, en allemaal ‘werken’ ze. Voor mij doet de natuur wonderen, en Reconnective Healing natuurlijk 😉 Maar uitvogelen wat bij jou past, stappen zetten, je intuïtie volgen, proberen en leren wat voor jou werkt: dat moet je zelf doen. Samen met anderen, nooit alleen, maar wél zelf.

Door je eigen gedrag en gevoel te laten zijn, te bekijken, als van op een afstandje, zonder oordeel ontstaat er ruimte, ruimte voor groei, ruime voor liefde. Voor jezelf, en voor de ander. Door hulp te vragen en hulp te aanvaarden: klinkt makkelijk, maar voor heel veel mensen is dit niet evident. Maar niks is voor altijd, en leren doe je levenslang.

In alles wat op ons pad komt, zitten boodschappen. Niks is voor altijd. Hoe moeilijk soms ook, deze coronatijden brengen ons in versneld tempo dichter bij onszelf. De wereld bloeit op, het groene gras lijkt groener, de vogeltjes fluiten luider, het water van de Marke is helderder, de mensen zijn warmhartiger. Als dit stilaan voorbij-ebt, zijn we dan allemaal een beetje beter mens?