by Melissa | Apr 18, 2021 | Geen categorie
Gehoor geven aan je intuïtie… dat is een leerproces. Ons hoofd is het gewend – we merken het zelfs niet op – om het over te nemen van ons gevoel. Mijn gevoelige kant was altijd een last voor me. Zacht, intuïtief, de ruimere context van zaken ziend, … zo wilde ik echt niet zijn! Pas toen het leven me overgave leerde, in het diepst van de nacht, leerde ik die gevoelige kant omarmen. Het blijkt een onwijs magische reis, een ontdekkingstocht zonder einde.
Toen ik door de jaren steeds meer signalen kreeg dat het foute boel was, negeerde ik die eerst. Jarenlang. Tot ik ze natuurlijk niet meer kon negeren. Ik kwam terecht in een hopeloze, uitzichtloze, eenzame poel van pijn, kommer, kwel en slachtofferschap. Dokters, medicijnen en medische behandelingen brachten geen soelaas, waardoor ik het gevoel had ‘voor eeuwig’ te moeten leven met pijn en in sociaal isolement. Het voelde alsof ik mijn moeder achterna ging, een zachte maar dwingende vrouw die, gebukt onder pijn, letterlijk door het leven sukkelde.
Die weg wou ik in geen geval op. Na ettelijke maanden van de zetel naar bed en van bed naar de zetel was het klaar voor mij: ik kon niet meer. Ofwel deed ik er iets aan (als in ‘maakte ik een eind aan mijn leven’) ofwel deed ik er iets aan (als in ‘focuste ik me op het enige waar ik wél nog controle leek over te hebben, namelijk mijn gedachten).
De keuze was weloverwogen. Mijn goesting om te leven, om de niet meer passende patronen die ik meesleepte van oudsher voor eens en voor altijd af te pellen en achter me te laten was groot, en voornamelijk ingegeven door mijn kinderen: wat als ook ik dit doorgaf aan hen, wat voor een nalatenschap gaf ik hen als ik op dit moment uit het leven zou stappen?
En zo geschiedde. Heel snel, in diezelfde week van mijn beslissing om te leven, kwamen een aantal dingen op mijn pad, als door de hemel gezonden. Er werd me via via een voetreflexologe aangeraden, en al bij die eerste afspraak gebeurde een soort mirakel: ik voelde iets verschuiven in mijn lijf, een eerste shift geschiedde. Ik boekte nog diezelfde week heel intuïtief een weekend bio-energetica in (ik had er nog nooit van gehoord maar ‘wist’ dat ik daar moest zijn) en deed mijn eerste familieopstelling (iets waarvan ik al jaren wist dat ik het moest doen, maar niet de courage voor vond).
Vanaf die dag leer ik steeds meer mijn leven in handen te nemen. Ik leer hoe intuïtie voelt. Ik leer emoties laten zijn. Ik leer mijn gewaarwordingen observeren. En hoe bijzonder, ik word me hierdoor steeds meer bewust van mijn zijn, wat ik hier kom doen, het doel van mijn leven. Ik leer ook steeds meer om hier voor uit te komen. Spannend. Maar mooi. “De weg is het leven”, een quote die ik al jaren als mijn levensmoto beschouw, krijgt daardoor ook een steeds diepere betekenis.
Mijn intuïtie volgend kwam ik in contact met Reconnective Healing. Sindsdien is alles flow. Ook als er verwarring, pijn, twijfel, onduidelijkheid is. Ook dan is er flow. En dat is waarom ik dit werk doe: het is wat ik hier te doen heb. Wie kon denken dat het zo simpel kan zijn?
De moraal van het verhaal? Het leven is de ontdekkingstocht naar je innerlijke kern. Op die ontdekkingstocht ‘voelen’ dat je zwakte eigenlijk je sterkte is, is magisch. Mocht je ‘voelen’ dat Reconnective Healing ook iets voor jou kan betekenen, contacteer me dan zeker: gun het je!
by Melissa | Jul 15, 2020 | Geen categorie
Stilvallen.
Ik voel me verlamd. Pijn overheerst, rugpijn, snerpend, niet aflatend. Er is geen ruimte. Voor niks. Ik roep, ik gil. Ik adem oppervlakkig tussendoor, elke vezel in mijn lijf zit strak. Ik bén de pijn. Er is geen ontkomen aan, en toch blijf ik er tegen vechten. Uren, dagenlang.
Dit kan niet. Dit moet een reden hebben. Zoals ik zelf altijd declameer: “Alles heeft een reden. Omarm je frustratie, omarm je emotie, je pijn: laat ze zijn, ze zijn een deel van jou op dit moment.” Maar mijn geest fladdert naar verre oorden in een poging om te ontsnappen aan de pijn, niet machtig om wat dan ook te omarmen. Mijn lijf blokkeert, ik blokkeer, ik val stil.
Op dat moment krijg ik een Whatsappje van een Reconnective Healing collega. Of hij me kan verblijden met een sessie, aangezien ik niet zo goed klonk op de online meeting de dag voordien.
Ik tast de mogelijkheid af. Ergens voel ik grote dankbaarheid: jaaaah! Breng me rust, breng me ontspanning! Neem die pijn weg! Anderzijds vraag ik me af waarom ik de vraag zelf al niet stelde. Ons netwerk van practitioners is ruim en sterk ondersteunend. Regelmatig delen we vragen, ervaringen en sessies. Toch verwierp ik de idee om zelf een sessie aan te vragen al voor ze bij me opkwam. Het wordt plots duidelijk nu: ergens geloofde ik niet dat het zou helpen. En dat ik hulp verdien. Want moet ik niet alles alleen en zelf kunnen? Sta ik nu niet echt op eigen benen dan?
Overgave.
Lang verhaal kort, ik ga overstag en onderga – ontvang – de sessie met een dankbaar hart. Het was een zeer ontspannende, emotionele en liefdevolle ervaring. Ik werd me bewust van de voorouderlijke link naar de pijn om alleen te zijn, er alleen voor te staan. Ik kon duidelijke boodschappen onderscheiden, de dingen die zich op verschillende niveau’s onder de pijn bevonden, maar toch allemaal verbonden met elkaar. Ik kon ook voelen dat ik de cirkel aan het doorbreken ben. Ik doorbreek het eeuwenoude fysiek pijnlijke patroon van de existentiële oerangst. Sleutelwoorden zijn vertrouwen en overgave. Ik zag dat ik het kon, zelfs bij de ergste pijn: step back and observe.
De pijn nam in de uren erna stilaan af, zacht pulserend, als een kabbelende zee die stilletjes terug trok. Traag, zacht maar onmiskenbaar. Een wonder. Een zaligheid. Mijn adem werd evenredig krachtiger, mijn spieren ontspanden zich traag en voorzichtig. Ik genoot van diepe teugen zuiverende lucht tot in het diepste puntje van mijn tenen.
Langzaam werd ik me ook opnieuw bewust van de kracht en multidimensionaliteit van Reconnective Healing. Hoe kon het dat ik mijn vertrouwen in RH, het vertrouwen in mezelf zo snel kwijtraakte, helemaal overspoeld werd door de pijn? Wacht, nee, dat is niet de vraag waar het om gaat! Kan ik ondanks helse pijnen voelen dat ik ALTIJD en OVERAL de kracht heb om te kiezen welke weg ik ga? Of ik loop weg en schuil voor de angst, of ik stap vol verwondering naar liefde? Yes, I can!
Dat is de mooie les die ik ontvang. De les die mijn lijf me toont. De pijn is ondertussen zachtjes teruggekeerd, op een veel draaglijker niveau. Ik héb pijn, maar ik ben de pijn niet. Ik vind rust, blijdschap en dankbaarheid in het feit dat ik mijn fijnbesnaarde lichaam zo goed heb leren kennen. Dus gun ik me de rust die nodig is, keer ik naar binnen, voel wat er te voelen valt en observeer wat er te observeren valt. Als geen ander ben ik me dankzij Reconnective Healing bewust van mijn zelfmaakschap. Van de mogelijkheid tot keuze. Van mijn keuze tot overgave. Van de gegrepen kans om de cirkel te doorbreken. And grateful to be.
by Melissa | Apr 12, 2020 | Geen categorie
Net zoals heel wat anderen heb ook ik me in die eerste lockdown-weken als verlamd gevoeld. Het omgaan met de afzondering en het niet-weten confronteert ons en masse met een gevoel van kwetsbaarheid en onveiligheid. Onze hardnekkigste patronen – vluchtgedrag (werk, drank, suiker, …), erbij willen horen, gezien willen worden, vals verantwoordelijkheidsgevoel, claimen door controle, het ‘zorgen voor anderen’-syndroom, … – worden door de lockdown immens uitvergroot.
Rustig worden en bij jezelf blijven is de boodschap. Dan komt er ruimte. Voor oplossingen, voor kansen, voor creativiteit, voor creatie, … Van binnen uit naar buiten. Dat voelt enorm krachtig. Er ontstaat opnieuw verbinding. Vanuit verbinding met jezelf krijg je opnieuw verbinding met de anderen.
Maar, dat rustig worden, dat stil vallen, dat bij jezelf blijven, … hoe doe je dat? Dat, lieve mensen, is wat je te doen staat: ontdekken hoe je dichter bij jezelf komt. Dat is wat ik denk dat ‘het Leven’ is. Leren jezelf met al je goede en minder goede gedachten en eigenschappen erkennen, aanvaarden, er oke mee zijn.
Mindfulness, wandelen in de natuur, authentiek zingen, familieopstellingen, psychotherapie, mediteren, mantra’s, meditatief schilderen, yoga, … er zijn duust-en-één manieren, en allemaal ‘werken’ ze. Voor mij doet de natuur wonderen, en Reconnective Healing natuurlijk 😉 Maar uitvogelen wat bij jou past, stappen zetten, je intuïtie volgen, proberen en leren wat voor jou werkt: dat moet je zelf doen. Samen met anderen, nooit alleen, maar wél zelf.
Door je eigen gedrag en gevoel te laten zijn, te bekijken, als van op een afstandje, zonder oordeel ontstaat er ruimte, ruimte voor groei, ruime voor liefde. Voor jezelf, en voor de ander. Door hulp te vragen en hulp te aanvaarden: klinkt makkelijk, maar voor heel veel mensen is dit niet evident. Maar niks is voor altijd, en leren doe je levenslang.
In alles wat op ons pad komt, zitten boodschappen. Niks is voor altijd. Hoe moeilijk soms ook, deze coronatijden brengen ons in versneld tempo dichter bij onszelf. De wereld bloeit op, het groene gras lijkt groener, de vogeltjes fluiten luider, het water van de Marke is helderder, de mensen zijn warmhartiger. Als dit stilaan voorbij-ebt, zijn we dan allemaal een beetje beter mens?
by Melissa | Oct 29, 2019 | Geen categorie
Healing. Een woord met een negatieve lading. Spirituele kwakzalverij, dikke zever, geldklopperij… ook bij mij zit er best nog kwalijke bijklank op. Hoe kom ik er dan bij om precies dit te gaan beoefenen?
Vanuit mijn eigen ervaringen heb ik de voorbije jaren proefondervindelijk kunnen vaststellen dat enerzijds de reguliere biomedische wetenschappen vaak geen antwoord meer bieden op de (welvaarts-) ziekten van deze tijd. Anderzijds merkte ik dat een lichaam zoveel meer is dan wat tastbaar is.
Vooreerst nog noodgedwongen maar later steeds enthousiaster ging ik in het ‘alternatieve’ gezondheidscircuit op zoek naar oplossingen voor pijn en vermoeidheid. En dat bracht me zoveel meer dan enkel fysieke gezondheid.
Het westerse denken over genezing is voornamelijk fysiek van aard, en behelst diagnose en symptomatische behandeling. Healing daarentegen, is eigenlijk niet meer of minder dan het volledige wezen ‘zien’ zoals het is, los van blokkades, conflicten, oordelen, energetische verstrikkingen, pijn, ziekte enz.
Hou in gedachten dat het niet gaat om het fixen van een kapot lichaam. Waar het om gaat is dat jij, perfect als je bent, heel, volmaakt en compleet, terug connectie maakt met die heelheid, die je door aardse omstandigheden bent kwijtgespeeld.
by Melissa | Oct 19, 2019 | Geen categorie
Deze zin speelt al een tijdje door m’n hoofd. Sinds ik in juni voor het eerst hoorde van Dr. Pearl en zijn Reconnective Healing zijn de dingen niet meer wat ze geweest zijn.
Stap voor stap, maar steeds meer in sneltreintempo, laat ik de frequenties hun werk doen. Step back and observe, leerde ik in Praag. En precies door dit te doen – niks dus – zie ik meer en meer dat ik continu uitgenodigd wordt om stappen te zetten. Reconnective Healing zet de deur open, en het is aan mij om er door te stappen of niet. Beide opties zijn ok.
Wat doe jij, als de deur uitnodigend opengaat? Twijfel je? Ben je bang? Maakt het je boos? Vind je het allemaal dikke zever in pakskes?
Wat je ook doet, wat je keuze ook is, het is ok. Maar doe dat stapje naar achter. Laat conflicten, drama en gedoe gewoon even zijn. Laat je frustratie, verdriet, zorgen, gepieker over wat was en wat (misschien (n-)ooit) zal zijn waar het is, en observeer. Observeer je ervaring. En stap door die deur. En je realiteit zal nooit nog zijn wat ze geweest is.
