by Melissa | Sep 22, 2019 | Geen categorie
Verlies dat zo onverwacht en overweldigend mijn leven binnendringt doet me stil vallen. Ons binnenkamers lijden is plots gemeenschappelijk goed en wordt rijkelijk becommentarieerd op sociale media. De kranten smullen.
Als na een paar dagen de mediastorm wegdeemstert, sijpelt de werkelijkheid binnen – mijn nieuwe waarheid – en besef ik dat vanaf dat moment niks meer hetzelfde is. Ik denk hoofdzakelijk: “Dit kan toch niet allemaal voor niks gebeurd zijn? Hier moet toch iets achter zitten? Hier moet ik toch zin kunnen aan geven?” En terwijl ik mij dat afvraag voel ik, nee, wéét ik dat dat klopt. En met dat voelen, weten, komt rust en ontspanning in mijn lijf.
Het universum heeft duidelijk plannen met mij.
Rouwen is niets anders dan afscheid nemen. Het is iets wat we eigenlijk ons leven lang doen, een natuurlijk gegeven, eigen aan het mens zijn. En toch is het voor ons mensen niet makkelijk, vaak zeer moeilijk zelfs. Verhuizen, ontslag nemen of ontslagen worden, een zolder of kasten uitruimen, moeder of vader worden, afscheid nemen van een vriend die emigreert of sterft, ziek worden, trouwen of gaan samenwonen, scheiden, je peuter die voor het eerst de kleuterklas binnen stapt, … Alles maar dan ook alles houdt verlies en afscheid in. Afscheid van een leven dat niet meer is, van een situatie of relatie die verandert. Ik vermoed dat het voor veel mensen zo hard is om verlies te verwerken omdat ze maar één kant van de medaille zien. En in dit universum heeft alles twee zijden. Alles wat zwart is, is ook wit. Alles wat oneerlijk, hardvochtig en wreed is, is tegelijkertijd ook zacht, mild en liefdevol. In mijn ervaring is rouwen helend als je beide kanten van de medaille kan ‘zien’, in evenwicht kan laten zijn.
Toen ik deze week het goedbedoelde advies van een overigens gewaardeerde vriend kreeg om ‘met die zingeving nog wat te wachten en eerst tijd te maken om te rouwen’, stond ik dus wel even met de mond vol tanden. Traag als ik ben, kwam ik er pas een paar uur later achter dat dit voor mij niet opgaat. Voor mij gaat rouwen om zingeving: het laten zijn van verdriet en gemis, én het zoeken en aanvaarden van het goede en mooie er van. Dat is de keuze die ik maak, elke dag opnieuw. De ene dag al wat vlotter dan de ander. Want… Dit. Mag. Niet. Voor. Niks. Gebeurd. Zijn.
by Melissa | Aug 31, 2019 | Geen categorie
Een burn-out bracht me een paar jaar geleden tot complete stilstand. Wat de eerste maanden een bijzonder harde noot om te kraken was, bleek uiteindelijk een godsgeschenk.
Een nieuwe wereld ging voor me open. Ik leerde dat waarom-vragen je geen zier verder helpen. Ik leerde omgaan met emoties en communiceren over mijn diepste gedachten en zielenroerselen. Ik leerde mezelf beter kennen, mijn grenzen aangeven, mezelf graag zien. Ik ploos de wetten van het universum uit, en ontdekte de kracht van de gedachten. Ik leerde de signalen van mijn lichaam omarmen, en legde de symbolische betekenis die er achter schuilt bloot. Ik experimenteerde met het volgen van mijn intuïtie, en kreeg onverwachte inzichten in het ontstaan van lichamelijke blokkades en het verwerken van trauma. De wetenschap dat alles energie is, dat alles liefde is en de samenhang in dit alles begreep ik niet alleen met mijn hoofd, maar voelde ik in mijn hart en met elke vezel van mijn lijf.
Ik sta nu met beide voeten op de grond, leef traag maar bewust en sta flexibel in het leven, nieuwsgierig naar wat het allemaal nog in petto heeft voor mij.
Kan iemand mij dus ALSJEBLIEFT vertellen waarom dit drama moest gebeuren? Iemand?
Het is nu dik twee weken geleden dat mijn zoon z’n opa doodde, mijn schoonpapa, en ik schipper tussen verdriet en wanhoop. Welke les heb ik dan nog te leren dat het dit onwezenlijk diep menselijk leed kan verantwoorden? Wat is de zin van dit alles? Waarom moest dit gebeuren?
En terwijl ik die vraag stel voel ik het al… Ik mag ze loslaten, ze is van geen enkel belang. Het is een waarom-vraag, een vraag van het hoofd, en als er iets is waar ik op dit moment (af en toe) zeker van ben, is het dat hier geen antwoorden voor zijn. Geen redelijke uitleg, geen zinnige reden, geen verklaring. In een helder moment voel ik dat het enige dat me te doen staat, is steunen op mijn groot, liefdevol, kloppend maar verscheurd hart. En dat is wat ik doe. Als de emoties de overhand nemen, als het gemis te groot wordt, als mijn pijnlijke, kapotte hart me de adem beneemt… dan voel ik vanuit stilte, vertrouwen en overgave dat Liefde altijd overwint.
by Melissa | Apr 12, 2019 | Geen categorie
zoon
mijn zoon
ik zie je
je bent heel
perfect
de zon
nee, het hele universum
zit in je hart
maar in de ogen van je omgeving
zoveel labels, zoveel tekorten
ben je een paria
en in jouw ogen
ben je niet veel meer
wat ik zie
is zoveel licht
zoveel moois
zoveel goeds
te veel voor jou om dragen
nieuwetijdskind
geboren met een gat in je hart
een diep bodemloos zwart gat
waar alles wat je aanraakt in verdwijnt
zonder dat je het wil
hopeloos
zoek je
zoek je vulsel
zoek je opvulling
om dat gat te dichten
ren je ervan weg
maar er is geen wegrennen aan
het is van jou
eens omarmd zal het zich vullen
met iets van jou
alleen jij kan dat
dat is je weg
je weg naar licht
ik geloof in je
ik bewonder je
je toont het me
dank je, zoon
by Melissa | Mar 17, 2019 | Geen categorie
Een jaar of twee geleden, ik bevond me toen nog in het uitgeputte stadium van burn-out, vroeg iemand me of ik hoogsensitief was. De vraag kwam nogal uit het niets, en ik antwoordde met een vrij korte, verontwaardigde neen. Hooggevoelige mensen zijn snel op hun teentjes getrapt, raken makkelijk en zonder reden van streek, zijn over-emotioneel en gebruiken hun ‘toestand’ om aandacht te krijgen. Uitslovers dus. En neen, daar hoorde ik wis en waarachtig niet bij!
Dat was toen. En nú, wel, nu is mijn idee daarrond ietsiepietsie veranderd, ja. Ik ben onmiskenbaar hoogsensitief. Overgevoelig, snel geëmotioneerd en met een tamelijk uitgesproken ego dat meestal (lees: ‘altijd’) gelijk heeft. Maar wat meer is, ik vind het kei-normaal. En leuk. Positief. Tof gewoon. Super eigenlijk.
Hoe dat zo gekomen is en wat het voor mij betekent? Wel, hsp is volgens mij niks meer of minder dan een bepaalde mate van bewustzijn, het voelen van het onzichtbare. Groeien in bewustzijn, als het ware ontwaken en meer bewust worden van gedrag, emoties en gewaarwordingen van jezelf en anderen in je omgeving (en vice versa), gaat gelijklopend op met een bepaalde mate van hooggevoeligheid. Het ene is onlosmakelijk verbonden met het andere: zonder fijngevoeligheid geen bewustwording, en zonder bewustwording geen fijngevoeligheid. Popt het dilemma van ‘de kip of het ei’ nu ook bij je op? Wel, ik heb geen idee wat er het eerste was, maar ik ga er van uit dat die vraag niet van belang is. (Weg met die fluisterende, van de wijs brengende innerlijke criticus, ha! 😉 )
Ik ben het niet eens met hsp-belangenverenigingen die er van uit gaan dat hoogsensitiviteit ‘aangeboren’ is. Voor mij is iedereen in min of meerdere mate hooggevoelig, en past hsp in een subtiel merkbare maatschappelijke trend (genaamd evolutie), waarbij we langzaam van de derde (fysieke, meetbare) naar vierde en vijfde (niet-fysieke) dimensie schuiven, en waar spiritualiteit terug een meer prominente plaats inneemt. Een aantal gelijkaardige maatschappelijke trends die hierbij aanleunen zijn bv. de opkomst van een meer intuïtieve manier van ondernemen (kleinschalig, vrouwelijk, lokaal), de verschuiving van de conventionele naar de integratieve geneeskunde, de toename van burn-out bij vooral ook jonge mensen, de verschuivingen naar integrale gezondheidszorg en thuiszorg, de toenemende interesse voor cohousing en andere alternatieve woonwijzen, …
Hoogsensitiviteit is dus geen toestand om zich zorgen over te maken, en is al zeker geen aandoening of ziektebeeld. Hoe meer je het pad van zelfzorg, zelfontplooiing en bewustzijn bewandelt, hoe meer je je ‘bewust’ wordt van geuren, kleuren, gevoeligheden, energieën, emoties (van jezelf, van anderen, van ruimtes, van processen…) en van de gewaarwordingen die deze op je lichaam hebben.
Net zoals met alles is de kunst van AANVAARDING ook hier key. Er is niks mis met af en toe aangeven dat de muziek te luid voor je staat, je je niet goed voelt bij massaevenementen, je de geur in de kamer niet verdraagt of je plots uit het niets door vreemde gevoelens overmand wordt. Gun jezelf je grens, jij beslist tot waar en niet verder, own it. Geef toe aan de signalen die je lichaam je geeft: ‘hier en nu zorg ik voor mezelf, geef ik mij wat ik nodig heb’. Zonder drama, zonder schuldgevoel. Merk je deze toch op, hou het dan op oordeelloos observeren: je innerlijke criticus wordt geheid rustig met een regelmatige portie compassie. Zalig is dat, toch?
Allemaal goed en wel, maar wat is nu het nut van dit alles? Mijn ervaring is dat er in die gevoeligheden, net zoals bij alle andere lichamelijke gewaarwordingen of (ziekte-) symptomen, groei schuilt. Daarom ook dat ik mijn lijfelijke gewaarwordingen zo boeiend vind. Ze zijn niet altijd leuk, best wel pijnlijk soms, en zeker niet altijd handig of welkom. Maar onmiskenbaar boeiend. Gevoeligheden en lichamelijke gewaarwordingen moedigen je (vaak ten zeerste tegen je wil) aan tot rust, stilte, terugtrekken, afstand nemen van alles rond je. Enkel in rust maak je contact met je diepere ik. In rust kan je je gewaarwordingen opnieuw opzoeken, ze observeren, onderzoeken, plaatsen, omarmen en integreren. Het heeft me bijna twee jaar ‘gekost’ alvorens ik ruimte aan dit proces kon geven, en het (en daarmee mezelf) op waarde kon schatten. Een helse tocht, maar oh boy, dat is het waard geweest.
Net zoals alles in het leven heeft ook hsp dus een goede/makkelijke en een minder goede/uitdagende kant. Welke kant wil jij belichamen? De kant die blij is, bloeit en groeit, en je steeds meer in contact brengt met je zelf? Of de kant die je blokkeert, zorgt dat je bang bent om stappen te nemen en belemmert dat je waardevolle zaken over jezelf en je leven ontdekt? Dat, mijn beste, is een vraag die je je elke dag opnieuw mag stellen…
by Melissa | Oct 31, 2018 | Geen categorie
’t Is gebeurd. Hartsbron ziet het levenslicht. Hartstikke blij met deze plek!
Voorlopig is dit enkel een online plek waar ik mijn ideeën en gedachten kan delen met de buitenwereld. Maar op termijn hoop ik jullie te kunnen ontvangen op een fysieke plek. Mijn praktijk Hartsbron wordt een sfeervolle en warme plek waar ik met mijn aandacht en vaardigheden met liefde en respect mijn bijdrage lever aan de perfecte balans van jouw lichaam, geest en ziel.
Nieuwsgierig naar waar dit mij gaat brengen.
