Zelfzorg – ik kom maar meteen ter zake, no time to waste – is een breed begrip dat aangeeft dat we keuzes maken die inhouden dat we voor onszelf zorgen, dat we ons op dat moment geven wat we nodig hebben. In de drukte van het dagelijkse leven vinden wij mensen het namelijk lastig om balans te houden, om te voelen wat er leeft, diep vanbinnen. 

Of… is het eigenlijk omgekeerd? Creëren we een leven van drukte en bezigheid, om op die manier maar niet te hoeven voelen wat er allemaal speelt?

Hoe je het ook draait of keert, zaak is dat, wanneer we het gevoel hebben uit balans te zijn en we de nood aan zelfzorg voelen opborrelen, we vaak zelfzorg aanwenden als doekje voor het bloeden, terwijl net die diepgaande, helende confrontatie met onszelf voor échte verandering kan zorgen. 

Hoe komt het toch, dat het altijd weer lijkt dat we wel willen maar niet kunnen, niet écht?

Het codewoord hier is bewustzijn

Meer nog dan om een evenwicht te zoeken tussen fysieke en mentale gezondheid, kan zelfzorg een manier zijn om bewuster met je (nog onbekende) verlangens in contact te komen, met je hogere zelf, je ziel, de bron. 

Bewust gewaarworden – zonder oordeel – met wat je voelt of ervaart, met wat er zich in je leven voordoet, is daarbij een eerste stap. En daar is ruimte voor nodig. Stilte. Aandacht. En daar zit de uitdaging: de weerstand overwinnen om onze last en pijn te bekijken. Het vraagt aandacht. Maar daar zit de echte winst, puur healing. 

En ja, je kan een dagje wellness of een kort ceremonieel theemoment voor jezelf voorzien, een dagje shoppen of een massage, een weekendje uitwaaien aan zee of een eenvoudig maar liefdevol gegund ijsje… Waarachtig in het moment genieten van het leven is mooi. De manier waarop is echter ondergeschikt aan de energie die er onder zit.

In hoeverre durf je verantwoordelijkheid op te nemen voor wat je voelt? Voor wie je bent? Voor je keuzes? Durf je het aankijken?

Door ‘het leven’ raken we soms het spoor naar onszelf bijster. Reconnective Healing helpt je de sluiers weg te nemen, zodat je je zelfgenezend vermogen leert herontdekken, zodat je in contact met je intuïtie sneller de juiste beslissing voor jezelf kan nemen. Nieuwsgierig? Lees er meer over op www.hartsbron.be.

“Zucht. Op zoek. In het duister tastend. Wat wil ik nu eigenlijk? Iedereen schijnt ‘zijn ding’ te vinden, en ik blijf maar zoeken, blijf maar cursussen volgen… Ik ben het zo beu en moe.”

Ik luister naar mijn vriendin die haar verzuchtingen deelt, bij mij op de bank. En denk, dit is herkenbaar. En ook, het is zo simpel nochtans. Maar hoe leg ik het uit zonder weer te vervallen in platitudes en een air van ‘ik weet het beter’. Het ding is: ik weet het niet beter. Maar wat ik wel weet, is dat ik ‘mijn ding’ gevonden heb door steeds meer op mijn intuïtie af te gaan, door me volledig over te geven aan al wat zich aanbood in mijn leven. Door telkens opnieuw de weerstand gewaar te worden, en die te observeren, te laten zijn. 

En dat was (en is soms nog) heftig. Maar wat het mij bracht – als ik mezelf vergelijk met pakweg 5 jaar geleden – is zo zalig, in balans, rustig, gecenterd, in contact met mijn diepere weten, dat het een klein wonder te noemen is. 
Cut the crap, hoe doe je dat dan, hoor ik je ongeduldig denken.

Dat, lieve mens, is voor iedereen anders. En dat is net het moeilijke, én tegelijkertijd het mooie ervan. Niemand kan jou zeggen hoe JIJ je leven moet leiden. Dat kan alleen jij. Stop dus met jezelf te vergelijken met anderen, en start met jezelf serieus te nemen: jouw pad is uniek, enkel jij voelt wat past en wat niet. Valt het dubbeltje?

>> Als jij de kriebels krijgt van ‘volg je gevoel’, dan zeg je toch gewoon ‘observeer je gedachten en emoties’?

>> Als mediteren en ‘alles laten zijn’ voor jou te zweverig klinkt, dan geef je het toch gewoon een andere naam, bijvoorbeeld ‘ochtendmomentje met mezelf’?

>> Als je ogen al beginnen draaien als je coach/dokter/psycholoog nog maar eens een andere techniek/medicijn/methode voorstelt waarvan je voelt, nee, dit is het niet, dan zeg je toch gewoon ‘dank je maar nee, dank je’? 

Geef aandacht aan je zelf, op jouw manier. Omarm alle liefde en goede dingen in je. Omarm en bedankt ook alle shit en onzin die in je liever niet in je hebt maar hey, die is zo nodig en helpvol! En geniet van het helen, dit is je leven. Pluk de vruchten van je eigen mildheid, die zowel in jou als in je omgeving meer en meer tastbaar worden. Enjoy!

Gehoor geven aan je intuïtie… dat is een leerproces. Ons hoofd is het gewend – we merken het zelfs niet op – om het over te nemen van ons gevoel. Mijn gevoelige kant was altijd een last voor me. Zacht, intuïtief, de ruimere context van zaken ziend, … zo wilde ik echt niet zijn! Pas toen het leven me overgave leerde, in het diepst van de nacht, leerde ik die gevoelige kant omarmen. Het blijkt een onwijs magische reis, een ontdekkingstocht zonder einde.

Toen ik door de jaren steeds meer signalen kreeg dat het foute boel was, negeerde ik die eerst. Jarenlang. Tot ik ze natuurlijk niet meer kon negeren. Ik kwam terecht in een hopeloze, uitzichtloze, eenzame poel van pijn, kommer, kwel en slachtofferschap. Dokters, medicijnen en medische behandelingen brachten geen soelaas, waardoor ik het gevoel had ‘voor eeuwig’ te moeten leven met pijn en in sociaal isolement. Het voelde alsof ik mijn moeder achterna ging, een zachte maar dwingende vrouw die, gebukt onder pijn, letterlijk door het leven sukkelde.

Die weg wou ik in geen geval op. Na ettelijke maanden van de zetel naar bed en van bed naar de zetel was het klaar voor mij: ik kon niet meer. Ofwel deed ik er iets aan (als in ‘maakte ik een eind aan mijn leven’) ofwel deed ik er iets aan (als in ‘focuste ik me op het enige waar ik wél nog controle leek over te hebben, namelijk mijn gedachten).

De keuze was weloverwogen. Mijn goesting om te leven, om de niet meer passende patronen die ik meesleepte van oudsher voor eens en voor altijd af te pellen en achter me te laten was groot, en voornamelijk ingegeven door mijn kinderen: wat als ook ik dit doorgaf aan hen, wat voor een nalatenschap gaf ik hen als ik op dit moment uit het leven zou stappen? 

En zo geschiedde. Heel snel, in diezelfde week van mijn beslissing om te leven, kwamen een aantal dingen op mijn pad, als door de hemel gezonden. Er werd me via via een voetreflexologe aangeraden, en al bij die eerste afspraak gebeurde een soort mirakel: ik voelde iets verschuiven in mijn lijf, een eerste shift geschiedde. Ik boekte nog diezelfde week heel intuïtief een weekend bio-energetica in (ik had er nog nooit van gehoord maar ‘wist’ dat ik daar moest zijn) en deed mijn eerste familieopstelling (iets waarvan ik al jaren wist dat ik het moest doen, maar niet de courage voor vond). 

Vanaf die dag leer ik steeds meer mijn leven in handen te nemen. Ik leer hoe intuïtie voelt. Ik leer emoties laten zijn. Ik leer mijn gewaarwordingen observeren. En hoe bijzonder, ik word me hierdoor steeds meer bewust van mijn zijn, wat ik hier kom doen, het doel van mijn leven. Ik leer ook steeds meer om hier voor uit te komen. Spannend. Maar mooi. “De weg is het leven”, een quote die ik al jaren als mijn levensmoto beschouw, krijgt daardoor ook een steeds diepere betekenis. 

Mijn intuïtie volgend kwam ik in contact met Reconnective Healing. Sindsdien is alles flow. Ook als er verwarring, pijn, twijfel, onduidelijkheid is. Ook dan is er flow. En dat is waarom ik dit werk doe: het is wat ik hier te doen heb. Wie kon denken dat het zo simpel kan zijn?

De moraal van het verhaal? Het leven is de ontdekkingstocht naar je innerlijke kern. Op die ontdekkingstocht ‘voelen’ dat je zwakte eigenlijk je sterkte is, is magisch. Mocht je ‘voelen’ dat Reconnective Healing ook iets voor jou kan betekenen, contacteer me dan zeker: gun het je!