by Melissa | Apr 12, 2020 | Geen categorie
Net zoals heel wat anderen heb ook ik me in die eerste lockdown-weken als verlamd gevoeld. Het omgaan met de afzondering en het niet-weten confronteert ons en masse met een gevoel van kwetsbaarheid en onveiligheid. Onze hardnekkigste patronen – vluchtgedrag (werk, drank, suiker, …), erbij willen horen, gezien willen worden, vals verantwoordelijkheidsgevoel, claimen door controle, het ‘zorgen voor anderen’-syndroom, … – worden door de lockdown immens uitvergroot.
Rustig worden en bij jezelf blijven is de boodschap. Dan komt er ruimte. Voor oplossingen, voor kansen, voor creativiteit, voor creatie, … Van binnen uit naar buiten. Dat voelt enorm krachtig. Er ontstaat opnieuw verbinding. Vanuit verbinding met jezelf krijg je opnieuw verbinding met de anderen.
Maar, dat rustig worden, dat stil vallen, dat bij jezelf blijven, … hoe doe je dat? Dat, lieve mensen, is wat je te doen staat: ontdekken hoe je dichter bij jezelf komt. Dat is wat ik denk dat ‘het Leven’ is. Leren jezelf met al je goede en minder goede gedachten en eigenschappen erkennen, aanvaarden, er oke mee zijn.
Mindfulness, wandelen in de natuur, authentiek zingen, familieopstellingen, psychotherapie, mediteren, mantra’s, meditatief schilderen, yoga, … er zijn duust-en-één manieren, en allemaal ‘werken’ ze. Voor mij doet de natuur wonderen, en Reconnective Healing natuurlijk 😉 Maar uitvogelen wat bij jou past, stappen zetten, je intuïtie volgen, proberen en leren wat voor jou werkt: dat moet je zelf doen. Samen met anderen, nooit alleen, maar wél zelf.
Door je eigen gedrag en gevoel te laten zijn, te bekijken, als van op een afstandje, zonder oordeel ontstaat er ruimte, ruimte voor groei, ruime voor liefde. Voor jezelf, en voor de ander. Door hulp te vragen en hulp te aanvaarden: klinkt makkelijk, maar voor heel veel mensen is dit niet evident. Maar niks is voor altijd, en leren doe je levenslang.
In alles wat op ons pad komt, zitten boodschappen. Niks is voor altijd. Hoe moeilijk soms ook, deze coronatijden brengen ons in versneld tempo dichter bij onszelf. De wereld bloeit op, het groene gras lijkt groener, de vogeltjes fluiten luider, het water van de Marke is helderder, de mensen zijn warmhartiger. Als dit stilaan voorbij-ebt, zijn we dan allemaal een beetje beter mens?
by Melissa | Oct 29, 2019 | Geen categorie
Healing. Een woord met een negatieve lading. Spirituele kwakzalverij, dikke zever, geldklopperij… ook bij mij zit er best nog kwalijke bijklank op. Hoe kom ik er dan bij om precies dit te gaan beoefenen?
Vanuit mijn eigen ervaringen heb ik de voorbije jaren proefondervindelijk kunnen vaststellen dat enerzijds de reguliere biomedische wetenschappen vaak geen antwoord meer bieden op de (welvaarts-) ziekten van deze tijd. Anderzijds merkte ik dat een lichaam zoveel meer is dan wat tastbaar is.
Vooreerst nog noodgedwongen maar later steeds enthousiaster ging ik in het ‘alternatieve’ gezondheidscircuit op zoek naar oplossingen voor pijn en vermoeidheid. En dat bracht me zoveel meer dan enkel fysieke gezondheid.
Het westerse denken over genezing is voornamelijk fysiek van aard, en behelst diagnose en symptomatische behandeling. Healing daarentegen, is eigenlijk niet meer of minder dan het volledige wezen ‘zien’ zoals het is, los van blokkades, conflicten, oordelen, energetische verstrikkingen, pijn, ziekte enz.
Hou in gedachten dat het niet gaat om het fixen van een kapot lichaam. Waar het om gaat is dat jij, perfect als je bent, heel, volmaakt en compleet, terug connectie maakt met die heelheid, die je door aardse omstandigheden bent kwijtgespeeld.
by Melissa | Oct 19, 2019 | Geen categorie
Deze zin speelt al een tijdje door m’n hoofd. Sinds ik in juni voor het eerst hoorde van Dr. Pearl en zijn Reconnective Healing zijn de dingen niet meer wat ze geweest zijn.
Stap voor stap, maar steeds meer in sneltreintempo, laat ik de frequenties hun werk doen. Step back and observe, leerde ik in Praag. En precies door dit te doen – niks dus – zie ik meer en meer dat ik continu uitgenodigd wordt om stappen te zetten. Reconnective Healing zet de deur open, en het is aan mij om er door te stappen of niet. Beide opties zijn ok.
Wat doe jij, als de deur uitnodigend opengaat? Twijfel je? Ben je bang? Maakt het je boos? Vind je het allemaal dikke zever in pakskes?
Wat je ook doet, wat je keuze ook is, het is ok. Maar doe dat stapje naar achter. Laat conflicten, drama en gedoe gewoon even zijn. Laat je frustratie, verdriet, zorgen, gepieker over wat was en wat (misschien (n-)ooit) zal zijn waar het is, en observeer. Observeer je ervaring. En stap door die deur. En je realiteit zal nooit nog zijn wat ze geweest is.
by Melissa | Sep 22, 2019 | Geen categorie
Verlies dat zo onverwacht en overweldigend mijn leven binnendringt doet me stil vallen. Ons binnenkamers lijden is plots gemeenschappelijk goed en wordt rijkelijk becommentarieerd op sociale media. De kranten smullen.
Als na een paar dagen de mediastorm wegdeemstert, sijpelt de werkelijkheid binnen – mijn nieuwe waarheid – en besef ik dat vanaf dat moment niks meer hetzelfde is. Ik denk hoofdzakelijk: “Dit kan toch niet allemaal voor niks gebeurd zijn? Hier moet toch iets achter zitten? Hier moet ik toch zin kunnen aan geven?” En terwijl ik mij dat afvraag voel ik, nee, wéét ik dat dat klopt. En met dat voelen, weten, komt rust en ontspanning in mijn lijf.
Het universum heeft duidelijk plannen met mij.
Rouwen is niets anders dan afscheid nemen. Het is iets wat we eigenlijk ons leven lang doen, een natuurlijk gegeven, eigen aan het mens zijn. En toch is het voor ons mensen niet makkelijk, vaak zeer moeilijk zelfs. Verhuizen, ontslag nemen of ontslagen worden, een zolder of kasten uitruimen, moeder of vader worden, afscheid nemen van een vriend die emigreert of sterft, ziek worden, trouwen of gaan samenwonen, scheiden, je peuter die voor het eerst de kleuterklas binnen stapt, … Alles maar dan ook alles houdt verlies en afscheid in. Afscheid van een leven dat niet meer is, van een situatie of relatie die verandert. Ik vermoed dat het voor veel mensen zo hard is om verlies te verwerken omdat ze maar één kant van de medaille zien. En in dit universum heeft alles twee zijden. Alles wat zwart is, is ook wit. Alles wat oneerlijk, hardvochtig en wreed is, is tegelijkertijd ook zacht, mild en liefdevol. In mijn ervaring is rouwen helend als je beide kanten van de medaille kan ‘zien’, in evenwicht kan laten zijn.
Toen ik deze week het goedbedoelde advies van een overigens gewaardeerde vriend kreeg om ‘met die zingeving nog wat te wachten en eerst tijd te maken om te rouwen’, stond ik dus wel even met de mond vol tanden. Traag als ik ben, kwam ik er pas een paar uur later achter dat dit voor mij niet opgaat. Voor mij gaat rouwen om zingeving: het laten zijn van verdriet en gemis, én het zoeken en aanvaarden van het goede en mooie er van. Dat is de keuze die ik maak, elke dag opnieuw. De ene dag al wat vlotter dan de ander. Want… Dit. Mag. Niet. Voor. Niks. Gebeurd. Zijn.
by Melissa | Aug 31, 2019 | Geen categorie
Een burn-out bracht me een paar jaar geleden tot complete stilstand. Wat de eerste maanden een bijzonder harde noot om te kraken was, bleek uiteindelijk een godsgeschenk.
Een nieuwe wereld ging voor me open. Ik leerde dat waarom-vragen je geen zier verder helpen. Ik leerde omgaan met emoties en communiceren over mijn diepste gedachten en zielenroerselen. Ik leerde mezelf beter kennen, mijn grenzen aangeven, mezelf graag zien. Ik ploos de wetten van het universum uit, en ontdekte de kracht van de gedachten. Ik leerde de signalen van mijn lichaam omarmen, en legde de symbolische betekenis die er achter schuilt bloot. Ik experimenteerde met het volgen van mijn intuïtie, en kreeg onverwachte inzichten in het ontstaan van lichamelijke blokkades en het verwerken van trauma. De wetenschap dat alles energie is, dat alles liefde is en de samenhang in dit alles begreep ik niet alleen met mijn hoofd, maar voelde ik in mijn hart en met elke vezel van mijn lijf.
Ik sta nu met beide voeten op de grond, leef traag maar bewust en sta flexibel in het leven, nieuwsgierig naar wat het allemaal nog in petto heeft voor mij.
Kan iemand mij dus ALSJEBLIEFT vertellen waarom dit drama moest gebeuren? Iemand?
Het is nu dik twee weken geleden dat mijn zoon z’n opa doodde, mijn schoonpapa, en ik schipper tussen verdriet en wanhoop. Welke les heb ik dan nog te leren dat het dit onwezenlijk diep menselijk leed kan verantwoorden? Wat is de zin van dit alles? Waarom moest dit gebeuren?
En terwijl ik die vraag stel voel ik het al… Ik mag ze loslaten, ze is van geen enkel belang. Het is een waarom-vraag, een vraag van het hoofd, en als er iets is waar ik op dit moment (af en toe) zeker van ben, is het dat hier geen antwoorden voor zijn. Geen redelijke uitleg, geen zinnige reden, geen verklaring. In een helder moment voel ik dat het enige dat me te doen staat, is steunen op mijn groot, liefdevol, kloppend maar verscheurd hart. En dat is wat ik doe. Als de emoties de overhand nemen, als het gemis te groot wordt, als mijn pijnlijke, kapotte hart me de adem beneemt… dan voel ik vanuit stilte, vertrouwen en overgave dat Liefde altijd overwint.
by Melissa | Apr 12, 2019 | Geen categorie
zoon
mijn zoon
ik zie je
je bent heel
perfect
de zon
nee, het hele universum
zit in je hart
maar in de ogen van je omgeving
zoveel labels, zoveel tekorten
ben je een paria
en in jouw ogen
ben je niet veel meer
wat ik zie
is zoveel licht
zoveel moois
zoveel goeds
te veel voor jou om dragen
nieuwetijdskind
geboren met een gat in je hart
een diep bodemloos zwart gat
waar alles wat je aanraakt in verdwijnt
zonder dat je het wil
hopeloos
zoek je
zoek je vulsel
zoek je opvulling
om dat gat te dichten
ren je ervan weg
maar er is geen wegrennen aan
het is van jou
eens omarmd zal het zich vullen
met iets van jou
alleen jij kan dat
dat is je weg
je weg naar licht
ik geloof in je
ik bewonder je
je toont het me
dank je, zoon
