Gehoor geven aan je intuïtie… dat is een leerproces. Ons hoofd is het gewend – we merken het zelfs niet op – om het over te nemen van ons gevoel. Mijn gevoelige kant was altijd een last voor me. Zacht, intuïtief, de ruimere context van zaken ziend, … zo wilde ik echt niet zijn! Pas toen het leven me overgave leerde, in het diepst van de nacht, leerde ik die gevoelige kant omarmen. Het blijkt een onwijs magische reis, een ontdekkingstocht zonder einde.

Toen ik door de jaren steeds meer signalen kreeg dat het foute boel was, negeerde ik die eerst. Jarenlang. Tot ik ze natuurlijk niet meer kon negeren. Ik kwam terecht in een hopeloze, uitzichtloze, eenzame poel van pijn, kommer, kwel en slachtofferschap. Dokters, medicijnen en medische behandelingen brachten geen soelaas, waardoor ik het gevoel had ‘voor eeuwig’ te moeten leven met pijn en in sociaal isolement. Het voelde alsof ik mijn moeder achterna ging, een zachte maar dwingende vrouw die, gebukt onder pijn, letterlijk door het leven sukkelde.

Die weg wou ik in geen geval op. Na ettelijke maanden van de zetel naar bed en van bed naar de zetel was het klaar voor mij: ik kon niet meer. Ofwel deed ik er iets aan (als in ‘maakte ik een eind aan mijn leven’) ofwel deed ik er iets aan (als in ‘focuste ik me op het enige waar ik wél nog controle leek over te hebben, namelijk mijn gedachten).

De keuze was weloverwogen. Mijn goesting om te leven, om de niet meer passende patronen die ik meesleepte van oudsher voor eens en voor altijd af te pellen en achter me te laten was groot, en voornamelijk ingegeven door mijn kinderen: wat als ook ik dit doorgaf aan hen, wat voor een nalatenschap gaf ik hen als ik op dit moment uit het leven zou stappen? 

En zo geschiedde. Heel snel, in diezelfde week van mijn beslissing om te leven, kwamen een aantal dingen op mijn pad, als door de hemel gezonden. Er werd me via via een voetreflexologe aangeraden, en al bij die eerste afspraak gebeurde een soort mirakel: ik voelde iets verschuiven in mijn lijf, een eerste shift geschiedde. Ik boekte nog diezelfde week heel intuïtief een weekend bio-energetica in (ik had er nog nooit van gehoord maar ‘wist’ dat ik daar moest zijn) en deed mijn eerste familieopstelling (iets waarvan ik al jaren wist dat ik het moest doen, maar niet de courage voor vond). 

Vanaf die dag leer ik steeds meer mijn leven in handen te nemen. Ik leer hoe intuïtie voelt. Ik leer emoties laten zijn. Ik leer mijn gewaarwordingen observeren. En hoe bijzonder, ik word me hierdoor steeds meer bewust van mijn zijn, wat ik hier kom doen, het doel van mijn leven. Ik leer ook steeds meer om hier voor uit te komen. Spannend. Maar mooi. “De weg is het leven”, een quote die ik al jaren als mijn levensmoto beschouw, krijgt daardoor ook een steeds diepere betekenis. 

Mijn intuïtie volgend kwam ik in contact met Reconnective Healing. Sindsdien is alles flow. Ook als er verwarring, pijn, twijfel, onduidelijkheid is. Ook dan is er flow. En dat is waarom ik dit werk doe: het is wat ik hier te doen heb. Wie kon denken dat het zo simpel kan zijn?

De moraal van het verhaal? Het leven is de ontdekkingstocht naar je innerlijke kern. Op die ontdekkingstocht ‘voelen’ dat je zwakte eigenlijk je sterkte is, is magisch. Mocht je ‘voelen’ dat Reconnective Healing ook iets voor jou kan betekenen, contacteer me dan zeker: gun het je!