Stilvallen.

Ik voel me verlamd. Pijn overheerst, rugpijn, snerpend, niet aflatend. Er is geen ruimte. Voor niks. Ik roep, ik gil. Ik adem oppervlakkig tussendoor, elke vezel in mijn lijf zit strak. Ik bén de pijn. Er is geen ontkomen aan, en toch blijf ik er tegen vechten. Uren, dagenlang.

Dit kan niet. Dit moet een reden hebben. Zoals ik zelf altijd declameer: “Alles heeft een reden. Omarm je frustratie, omarm je emotie, je pijn: laat ze zijn, ze zijn een deel van jou op dit moment.” Maar mijn geest fladdert naar verre oorden in een poging om te ontsnappen aan de pijn, niet machtig om wat dan ook te omarmen. Mijn lijf blokkeert, ik blokkeer, ik val stil.

Op dat moment krijg ik een Whatsappje van een Reconnective Healing collega. Of hij me kan verblijden met een sessie, aangezien ik niet zo goed klonk op de online meeting de dag voordien.

Ik tast de mogelijkheid af. Ergens voel ik grote dankbaarheid: jaaaah! Breng me rust, breng me ontspanning! Neem die pijn weg! Anderzijds vraag ik me af waarom ik de vraag zelf al niet stelde. Ons netwerk van practitioners is ruim en sterk ondersteunend. Regelmatig delen we vragen, ervaringen en sessies. Toch verwierp ik de idee om zelf een sessie aan te vragen al voor ze bij me opkwam. Het wordt plots duidelijk nu: ergens geloofde ik niet dat het zou helpen. En dat ik hulp verdien. Want moet ik niet alles alleen en zelf kunnen? Sta ik nu niet echt op eigen benen dan?

Overgave.

Lang verhaal kort, ik ga overstag en onderga – ontvang – de sessie met een dankbaar hart. Het was een zeer ontspannende, emotionele en liefdevolle ervaring. Ik werd me bewust van de voorouderlijke link naar de pijn om alleen te zijn, er alleen voor te staan. Ik kon duidelijke boodschappen onderscheiden, de dingen die zich op verschillende niveau’s onder de pijn bevonden, maar toch allemaal verbonden met elkaar. Ik kon ook voelen dat ik de cirkel aan het doorbreken ben. Ik doorbreek het eeuwenoude fysiek pijnlijke patroon van de existentiële oerangst. Sleutelwoorden zijn vertrouwen en overgave. Ik zag dat ik het kon, zelfs bij de ergste pijn: step back and observe.

De pijn nam in de uren erna stilaan af, zacht pulserend, als een kabbelende zee die stilletjes terug trok. Traag, zacht maar onmiskenbaar. Een wonder. Een zaligheid. Mijn adem werd evenredig krachtiger, mijn spieren ontspanden zich traag en voorzichtig. Ik genoot van diepe teugen zuiverende lucht tot in het diepste puntje van mijn tenen.

Langzaam werd ik me ook opnieuw bewust van de kracht en multidimensionaliteit van Reconnective Healing. Hoe kon het dat ik mijn vertrouwen in RH, het vertrouwen in mezelf zo snel kwijtraakte, helemaal overspoeld werd door de pijn? Wacht, nee, dat is niet de vraag waar het om gaat! Kan ik ondanks helse pijnen voelen dat ik ALTIJD en OVERAL de kracht heb om te kiezen welke weg ik ga? Of ik loop weg en schuil voor de angst, of ik stap vol verwondering naar liefde? Yes, I can!

Dat is de mooie les die ik ontvang. De les die mijn lijf me toont. De pijn is ondertussen zachtjes teruggekeerd, op een veel draaglijker niveau. Ik héb pijn, maar ik ben de pijn niet. Ik vind rust, blijdschap en dankbaarheid in het feit dat ik mijn fijnbesnaarde lichaam zo goed heb leren kennen. Dus gun ik me de rust die nodig is, keer ik naar binnen, voel wat er te voelen valt en observeer wat er te observeren valt. Als geen ander ben ik me dankzij Reconnective Healing bewust van mijn zelfmaakschap. Van de mogelijkheid tot keuze. Van mijn keuze tot overgave. Van de gegrepen kans om de cirkel te doorbreken. And grateful to be.