Een burn-out bracht me een paar jaar geleden tot complete stilstand. Wat de eerste maanden een bijzonder harde noot om te kraken was, bleek uiteindelijk een godsgeschenk.

Een nieuwe wereld ging voor me open. Ik leerde dat waarom-vragen je geen zier verder helpen. Ik leerde omgaan met emoties en communiceren over mijn diepste gedachten en zielenroerselen. Ik leerde mezelf beter kennen, mijn grenzen aangeven, mezelf graag zien. Ik ploos de wetten van het universum uit, en ontdekte de kracht van de gedachten. Ik leerde de signalen van mijn lichaam omarmen, en legde de symbolische betekenis die er achter schuilt bloot. Ik experimenteerde met het volgen van mijn intuïtie, en kreeg onverwachte inzichten in het ontstaan van lichamelijke blokkades en het verwerken van trauma. De wetenschap dat alles energie is, dat alles liefde is en de samenhang in dit alles begreep ik niet alleen met mijn hoofd, maar voelde ik in mijn hart en met elke vezel van mijn lijf.

Ik sta nu met beide voeten op de grond, leef traag maar bewust en sta flexibel in het leven, nieuwsgierig naar wat het allemaal nog in petto heeft voor mij.

Kan iemand mij dus ALSJEBLIEFT vertellen waarom dit drama moest gebeuren? Iemand?

Het is nu dik twee weken geleden dat mijn zoon z’n opa doodde, mijn schoonpapa, en ik schipper tussen verdriet en wanhoop. Welke les heb ik dan nog te leren dat het dit onwezenlijk diep menselijk leed kan verantwoorden? Wat is de zin van dit alles? Waarom moest dit gebeuren?

En terwijl ik die vraag stel voel ik het al… Ik mag ze loslaten, ze is van geen enkel belang. Het is een waarom-vraag, een vraag van het hoofd, en als er iets is waar ik op dit moment (af en toe) zeker van ben, is het dat hier geen antwoorden voor zijn. Geen redelijke uitleg, geen zinnige reden, geen verklaring. In een helder moment voel ik dat het enige dat me te doen staat, is steunen op mijn groot, liefdevol, kloppend maar verscheurd hart. En dat is wat ik doe. Als de emoties de overhand nemen, als het gemis te groot wordt, als mijn pijnlijke, kapotte hart me de adem beneemt… dan voel ik vanuit stilte, vertrouwen en overgave dat Liefde altijd overwint.