Verlies dat zo onverwacht en overweldigend mijn leven binnendringt doet me stil vallen. Ons binnenkamers lijden is plots gemeenschappelijk goed en wordt rijkelijk becommentarieerd op sociale media. De kranten smullen.

Als na een paar dagen de mediastorm wegdeemstert, sijpelt de werkelijkheid binnen – mijn nieuwe waarheid – en besef ik dat vanaf dat moment niks meer hetzelfde is. Ik denk hoofdzakelijk: “Dit kan toch niet allemaal voor niks gebeurd zijn? Hier moet toch iets achter zitten? Hier moet ik toch zin kunnen aan geven?” En terwijl ik mij dat afvraag voel ik, nee, wéét ik dat dat klopt. En met dat voelen, weten, komt rust en ontspanning in mijn lijf.

Het universum heeft duidelijk plannen met mij.

Rouwen is niets anders dan afscheid nemen. Het is iets wat we eigenlijk ons leven lang doen, een natuurlijk gegeven, eigen aan het mens zijn. En toch is het voor ons mensen niet makkelijk, vaak zeer moeilijk zelfs. Verhuizen, ontslag nemen of ontslagen worden, een zolder of kasten uitruimen, moeder of vader worden, afscheid nemen van een vriend die emigreert of sterft, ziek worden, trouwen of gaan samenwonen, scheiden, je peuter die voor het eerst de kleuterklas binnen stapt, … Alles maar dan ook alles houdt verlies en afscheid in. Afscheid van een leven dat niet meer is, van een situatie of relatie die verandert. Ik vermoed dat het voor veel mensen zo hard is om verlies te verwerken omdat ze maar één kant van de medaille zien. En in dit universum heeft alles twee zijden. Alles wat zwart is, is ook wit. Alles wat oneerlijk, hardvochtig en wreed is, is tegelijkertijd ook zacht, mild en liefdevol. In mijn ervaring is rouwen helend als je beide kanten van de medaille kan ‘zien’, in evenwicht kan laten zijn.

Toen ik deze week het goedbedoelde advies van een overigens gewaardeerde vriend kreeg om ‘met die zingeving nog wat te wachten en eerst tijd te maken om te rouwen’, stond ik dus wel even met de mond vol tanden. Traag als ik ben, kwam ik er pas een paar uur later achter dat dit voor mij niet opgaat. Voor mij gaat rouwen om zingeving: het laten zijn van verdriet en gemis, én het zoeken en aanvaarden van het goede en mooie er van. Dat is de keuze die ik maak, elke dag opnieuw. De ene dag al wat vlotter dan de ander. Want… Dit. Mag. Niet. Voor. Niks. Gebeurd. Zijn.